1. To Pingst'n ach, wie scheun,
wenn de Natur so greun,
un all'ns no but'n geiht,
das is een' wohre Freid,
besonders for de Göörn,
de heurt man raisoneern:
Weur Pingst'n doch erst bloß,
denn goht wi los!
Kummt nu Pingstobend ran,
denn geiht'n Leben an,
de Mudder seept de Göörn
von achtern und von vörn,
sünds wuschen nu und kämmt,
denn kriegt se'n reines Hemd,
un denn geiht't mit Gejuch
rin in de Puuch!
De Vadder nu ton annern Morg'n
deit sick mit Proviant versorg'n:
Eier, Käs, Wust un Schinken
ook verschiedenerlei to drinken.
Dormit keen Minsch de Tied versloppt,
treckt he noch den Wecker op,
un anner'n Morgen gegen soß,
dor schippert los de Troß.
2. De Vadder geiht voran,
een witte Maibüx an,
sien Jung kummt in de Mitt,
natürlich ook in Witt,
dorbi hebbts oppen Kopp
een fien'n Strohhoot op,
all'ns sauber un mit Schick
grood wie gelickt.
Un nu kummt achterher
mit't allerlüttste Göör
in groot'n Kinnerwoog'n
de Mudder angeschob'n.
De Dochter mookt den Sluß,
stolz, voller Hochgenuß,
im Arm mit ehr'n Freier,
een Piependreiher.
Een jeder, währ'nd se nu marschiert,
op eeg'ne Fuust sick amüsiert:
De Vadder vör, de kippt sick een,
de Jung dor achter grapst Sireen,
de Mudder mutt so in' Gedräng'n
den Lüttsten öfter dreugg mol legg'n,
dat Liebespoor kummt achterher,
de snackt von em und ehr.
3. So geih't no Quell'ntol,
dor leggt man sick nu dool
in't scheune weeke Moos,
nu geiht dat Futtern los.
Een jeder matt un meud
langt no de Bodderbreud,
se fallt aoröber her
grood as so'n Bär.
Dormit dat beter rutscht
ward an de Buddels lutscht,
de Vadder un de Söhn,
de hollt sick an den Kööm,
un ook de Piependreiher
is op den Buddel Freier
de Dochter un de Froo
mookt't ebenso.
Bi lütt'n ward de Krom fidel,
man heurt jem sing'n ut vuller Kehl:
Vun Edelweiß, de Wacht am Rhein,
de Fischerin un Komm' Se rein!
De anner Siet de blarrt jedoch:
Lebt denn meine Male noch?
Im Grunewald ist Holzauktion!
Un denn noch Revolutschon.
4. Op eenmol wie gemeen,
ehr eener sick versehn,
dor kummt vun boben dohl
een Regen kollosol!
De ganze Minschenschwarm,
de kummt nu in Alarm,
de Froonslüd kriescht un jucht,
de Mannslüd flucht.
De Vadder springt nu op,
glitscht ut un fallt dorop,
grood op den Kinnerwogen,
de kippt un fallt in Groben.
He mit sien witte Büx
recht in so'n deebe Pfütz,
mitsamt dat lüttje Göör,
wat een Malheur!
Een jeder socht nu Schutz to finn',
de Minschen rennt dorch dick und dünn,
de Mäkens un de Froons vorop
mit all' de Röck' hoch boben Kopp.
De Anblick is sehr int'ressant!
Worum dat liggt klor op de Hand:
Bi sowat kriggt man, wie ick meen -
verschiedenerlee to sehn.
5. Na endlich, no den Suus,
dor geiht dat nu to Huus,
de Vadder un sien Söhn
sünd nüdlich antosehn,
de scheune witte Büx
süht ut wie Stebelwix,
de Strohheud sünd so slapp
wie oles Papp.
De Brügam un de Brut,
de seht erst lecker ut!
De harr'n, wat sull'n se mooken,
sick beid' in Hei verkropen.
Dat allerlüttste Göör
weur dorchnatt dör un dör,
as wie so'n Katt.
De een schuwt achtern annern her
grood wie de Geus, se könt nich mehr!
Un dorbi alle Ogenblick
verswind mol eener achtern Knick.
Grood wie gerädert un half dood
kummt se denn endlich an de Bood.
So ward in Hamborg Pingst'n fiert
un sick fein amüsiert.
- zum Inhaltsverzeichnis -
